En un dels seus poemes inclosos al recull "Diario cómplice" el poeta Luis García Montero escriu:
"Y a mí, ya que prefiero escoger mis derrotas,
quiero que me recuerden derrotado,
como quien algo espera
más allá de los tiempos y los hechos.
Quizás porque haga falta haberlo presagiado
o porque, en todo caso, nadie sabe
dónde acaban los sueños."
I té molta raó en la seva apel.lació als presagis. Alguns cometen el terrible error de creure en un somni. Però els somnis són el que són. I no sé si és possible escollir les pròpies derrotes, jo diria que més aviat no. No sé perquè acostumem a cometre l'error de pensar que en renunciar a alguna cosa, en realitat el que estem fent és una tria voluntària en favor de la pèrdua. Així deixem crèixer la nostra autocomplaença i ens vanagloriem; no he perdut només he triat. Segurament hi ha gent afortunada que pot decidir sobre la seva vida i la vida dels altres; serà que tenen estrella. Altres simplement han d'estar disposats a encaixar. I si les derrotes tenen un punt de dignitat, jo prefereixo menysprearlo, i voldria que em recordessin derrotada i indigna, sense nord. Inevitablement perduda al fons de fosca on viuen els que han somiat massa.
3 comentarios:
No me lo habia planteado de esa manera. Esta conclusión me parece acertadísima : "voldria que em recordessin derrotada i indigna, sense nord". Tienes un blog de los más interesante!;)...por cierto hoy por google, riendome con forges, he visto un chiste que me ha recordado a esto mismo, no sé si a ti te lo parecerá :
http://www.uhachefe.com/blog/imatges/forges1.png
Hola Abel!!!!
Estoy contenta de reencontrarte! Siempre eres bienvenido en este espacio. Me alegra que coincidas conmigo. Últimamente le estoy dando muchas vueltas al tema de las estúpidas dignidades; no acabo de entender por què nos aferramos tanto a ellas. En realidad acostumbra a pasar, sobretodo en el ámbito de las relaciones, que confundimos lo que yo llamo amor propio con otro tipo de sentimiento. Confundimos vanidad con dignidad. Y si te paras a pensarlo, mejor indigno pero sincero, que covarde y muy digno.
Hasta muy pronto! Espero tus comentarios. Y en un ratito me paseo por tu blog!
CI VEDIAMO!
Publicar un comentario